Volkan Çelebi:
Monokl olarak öyküde iz bırakacak bir yazarı sunmaktan mutluluk duyuyoruz. Otur-muşluğuyla çok eski, tarzıyla yepyeni bir öykücülük sunan Hasibe Özdemir’in kaleminden hayat parçalarının seyahatlerini izlemek büyük bir zevk. Onun benzetmelerindeki incelik ve ustalık okuru yeni duygu coğrafyalarına taşıyacaktır. “Bu Kardan Adam Olmaz” üzerinde çok konuşulmasını arzu ettiğimiz bir ilk kitap.
Ayşegül Ergül:
Çok güzel öyküler. Çok güzel dil. Çok gerçek bir kurgu dünyası. Okurken çoğu yerde çok etkilendim.
Tanrı sanki yazgımız sadece bizim elimizden çıkmış gibi sokağımızın yaslandığı cümlelere şöyle bir bakmış, edebî olmadığına kanaat getirip okumadan kapatıvermişti “Gecikmiş Adalet” kitabını üzerimize. Artık tek kelime düşmeyecek sanırken payımıza, sokak kendi kalemini demirden yontmuş, son satırı yazsın diye, güvercin besleyen, mobileti ile kulak zarlarımızı baştan sona çizen Çorumlu Ekrem’in ortanca oğlunun eline vermişti. O da; bir akşamüstü, sırf güvercinler bahçesine pisliyor diye ağzını açan Kemal amcaya şöyle bir bakıp, elindekini cevap niyetine indirivermişti tepesine.
*
Delinmiş parmak uçlarına bakıyor şimdi. Kırılmış tırnaklarına. Küskün bir ifadeyle kıvrılmış dudakları. Eskiden dalağının olduğu yeri yokluyor durmadan. Keşke örtebilse içini yakan her şeyi böyle bir sargı beziyle. Ama olmuyor. Elinden diline, dilinden yüzüne bulaşıp duran acısı, gözlerinde tünüyor şimdi. “Geçmiş olsun,” diyen kadınlara bakıyor yattığı yerden, geçip gidemiyor. Çıkış yok. Bu odadan, bu acıdan.